Η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης είναι απ’ τις πιο παλιές της Ευρώπης. Ιδιαίτερα μετά το 1492 και την εκδίωξη των σεφαραδιτών Εβραίων από την Ισπανία η κοινότητα της Θεσσαλονίκης αυξήθηκε. Πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατοικούσαν περίπου 45.000 Εβραίοι στη Θεσσαλονίκη και αποτελούσαν τα δύο τρίτα του συνολικού πληθυσμού.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1943 οι νόμοι της Νυρεμβέργης εφαρμόστηκαν και στην Ελλάδα. Έγινε υποχρεωτικό να φοράνε οι Εβραίοι το κίτρινο αστέρι και μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου του 1943 όλος ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης είχε συγκεντρωθεί σε γκέτο. Τον Μάρτιο ξεκίνησαν οι πρώτες εκτοπίσεις με 2.600 ανθρώπους προς το Άουσβιτς. Ο Χάιντς μαζί με την οικογενειά του, τον πατέρα του Σαλβάτωρ, την μητέρα του Χέλα και την αδελφή του Έρικα, ήταν στο πρώτο βαγόνι που αναχώρησε για το Άουσβιτς. Ο Χάιντς ήτανε 15 χρονών όταν εκτοπίστηκε η οικογένεια του. Αυτός και η οικογένειά του επιβίωσαν επειδή μιλούσαν γερμανικά.

Από τις 15 Μαρτίου μέχρι τις 10 Αυγούστου 1942 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 19 αποστολές προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτου. Οι 18 είχαν ως προορισμό το Άουσβιτς, μία το Μπέργεν-Μπέλσεν. Εκτοπίστηκαν περίπου 45.000 Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένων των μικρών εβραϊκών κοινοτήτων της δυτικής και κεντρικής Μακεδονίας. Η μεγάλη πλειοψηφία τους σκοτώθηκε αμέσως στους θαλάμους αερίων. Όταν ο Χάιντς Κούνιο απελευθερώθηκε τον Μάιο του 1945 έμοιαζε με σκελετό, δεν μπορούσε πια να περπατήσει μόνος του.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Χάιντς Κούνιο περιγράφει την γκετοποίηση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αλλά και τα πρώτα μέτρα που εφαρμόστηκαν σύμφωνα με τους νόμους της Νυρεμβέργης.